مفهوم یکپارچگی درفرایند مدیریت شهری

شهرنشینی پدیده ای کاملا شناخته شده برای تمامی کشورهای در حال توسعه است. هر چند که فرایند شهرنشینی بروز برخی از مشکلات نظیر کمبود مسکن و نارسایی زیرساخت ها (آب، فاضلاب، حمل و نقل و نظایر آن)، افزایش تصاعدی قیمت زمین و تغییر ساختار هزینه ها، افزایش سکونتگاه های نابه سامان، آلودگی و تخریب محیط زیست را تسریع می کند، لیکن این فرایند همچنان جاری است و دیدگاه های متفاوتی در خصوص تداوم آن وجود دارد. نکته قابل بحث ضرورت اصلاح رویه های حاکم بر الگوی مدیریت توسعه شهری است که نوعی تعامل مؤثر و هدفمند را با جریان شهرنشینی مطرح می کند. به همین دلیل کارشناسان مسایل شهری اعتقاد دارند که برای ایجاد فرصت های توسعه ای، با اتخاذ روش مدیریت یکپارچه شهری(uim) می توان با رفع تضاد منافع بین ذی نفعان و دستیابی به نوعی عدالت در شرایطی که شهر حالتی پویا و دینامیک (و درعین حال بی اطمینان و بی ثبات) دارد، بهبود چشمگیری را در محیط شهری شاهد بود. در اصول پایه این رویکرد «نظریه مدیریت یکپارچه شهری» بر مبنای تئوری مدیریت با پنج کارکرد مدیریتی شامل برنامه ریزی،(1) سازمان دهی، (2)کارمندگزینی، (3)مدیریت(4) (هدایت) و نظارت (5) قرار دارد که مابه ازای خود رادر سیستم شهری طلب می کند. مطابق مقاله زیر، بسیاری از اصول سنتی مدیریت نظیر اصول بهره وری، انعطاف و تفاهم اجتماعی، در مدیریت شهری کاملاً کاربرد دارند و بنابراین برنامه ریزی شهری، باید برای رسیدن به اهداف، با تکیه بر اصول ذکر شده، مسایل را با اعمال شیوه های دیگر بهینه کند.